Buro Kersten – Met oog vóór de zorg

Hoi allemaal,

Mijn naam is Desiree Kersten en ik ben verpleegkundige en fotograaf. Voorheen blogde ik regelmatig over beide onderwerpen op 1 site maar dat bracht best wat verwarring. Voor mij was dat een reden om te stoppen met bloggen over de zorg toen mijn nieuwe fotografie site werd gelanceerd: http://www.burokersten.com

Maar ik vind het lastig om de dingen die ik dagelijks tegenkom niet met jullie te delen en nadat ik een poll op Twitter hierover had geplaatst en daar een meerderheid was voor de zorg blogs heb ik Brenda gevraagd, mijn grafisch ontwerpster, een blog site te maken en een bijpassend logo.

Ook dit zal vallen onder Buro Kersten.

Voor mij is zorg een breed begrip, van het ondersteunen bij het huishouden, begeleiden van cliënten en natuurlijk de verzorging en verpleging. Ik maak daarbij geen onderscheid in leeftijden of cliënt groepen.

Er zijn de laatste jaren heel wat veranderingen doorgevoerd en de gevolgen daarvan worden steeds beter zichtbaar. Maar waar ik mij dan aan irriteer is dat ik daar toch niet zo heel veel over terug lees. Soms wel eens een berichtje, maar vergeleken met de dingen die ik wekelijks tegenkom is dat naar mijn idee te weinig.

In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen heb ik deze punten niet of in ieder geval niet genoeg voorbij zien komen en dat verbaasde mij zeer.  Hoe kan dat nou niet bij een ieder op de agenda staan. Deze veranderingen, daar hebben heel veel mensen last van.

Het concept langer en verantwoord thuis blijven wonen en tegelijkertijd de voorzieningen afbreken die dat zouden moeten kunnen borgen, staat bij mij haaks op elkaar. De vraag: Hoe dan, kan ik ook niet beantwoorden. Sterker nog, op het moment dat je je moet aanmelden om opgenomen te worden, blijvend in een instelling, worden de voorzieningen nog verder teruggebracht, want anders mag je niet op een wachtlijst staan.  ONBEGRIJPELIJK!!!

Dat er nu dingen mis gaan staat buiten kijf. Dat ik vroeger voor deze veranderingen zo’n 1 a 2 keer per jaar in een schrijnende situatie kwam, is een feit. Nu kom ik wekelijks in dergelijke situaties terecht. Deze week 3 keer. Ja, ik zie je schrikken, geloof me, dat doe ik ook iedere keer weer. Want ik ben ook een mens, met een hart en ik vind het werkelijk verschrikkelijk dat het zo kan escaleren en er niemand zich meer het lot van deze mensen lijkt aan te trekken.  Soms trekken buren aan de bel, steeds vaker is dat de wijkagent. Heel soms zoekt iemand zelf hulp, maar meestal is de schaamte te groot daarvoor of weten ze simpelweg niet bij wie ze moeten zijn. De politie heeft nu al meerdere keren aan de noodbel getrokken omdat ze zo’n groot deel van hun tijd met verwarde personen te maken hebben, die overlast veroorzaken, gevaarlijke situaties creëren, bedreigend zijn en helaas ook steeds vaker geen andere uitweg te zien dan om uit hun leven te stappen.  Er wordt veel over gesproken, iedereen wijst een ander aan en de mensen blijven nog steeds niet geholpen.

Daarnaast wordt de groep zorgmijders steeds groter en ook daar zit nu een splitsing in, voorheen was dit een groep die wars was van hulp, nu is er ook een grote groep die vanuit financieel oogpunt geen hulp zoekt. Ook is de groep met psychische problemen nu veel groter, omdat ook daar de begeleiding is afgebouwd of zelfs gestopt.

Je begrijpt, ik trek mij het lot van deze mensen enorm aan.  Omdat ik dingen zie misgaan die niet zouden moeten kunnen gebeuren. Wonden die niet behandeld worden en daardoor vreselijke gevolgen hebben. Vervuiling, verwaarlozing, ongedierte, mensen die hun veiligheid proberen te zoeken in spullen en daardoor heel veel om zich heen verzamelen. Maar ook onmacht, agitatie en agressie nemen toe en daar moeten we dan wel mee om gaan.

Toen ik meer dan 20 jaar geleden de zorg wereld instapte waren de merendeels oudere cliënten enorm dankbaar, lief en gemoedelijk in de omgang. Tegenwoordig is dat een uitzondering en zijn mensen eerder ontevreden, de inzet is nooit genoeg en er valt altijd wel wat negatiefs te zeggen. Eigen inbreng of verantwoordelijkheid nemen, is er vaak niet meer bij. Jammer.

Daarnaast is de eenzaamheid voelbaar, kinderen die niet in de buurt wonen, niet of nauwelijks contact hebben met hun ouders of mensen die echt geen sociaal netwerk hebben door wat voor reden dan ook.  Er wordt heel veel over gesproken, maar de acties zijn tot op heden niet vaak te zien.

De werkdruk is hoog, de fysieke belasting mogelijk nog hoger en ziekteverzuim ligt dan ook om de hoek.  Een burnout is dan ook wat heel veel mensen in de zorg nekt. Daarnaast is er een tekort aan zorgpersoneel, naar mijn idee een logisch gevolg als je een paar jaar eerder ruim 70.000 medewerkers ontslaat, moet je niet gaan piepen dat je er nu zo’n 100.000 tekort komt. En als ik heel eerlijk ben, de salarissen zijn de laatste jaren gedaald, doordat de onregelmatigheidstoeslag ver naar beneden is bijgesteld en er geen vakantie dagen meer zijn, maar in de cao VVT een verlofmandje waarin ze spreken in uren.  Zo aantrekkelijk is het dus niet om dit zware werk te doen, met enorm veel verantwoording. Daarnaast is de waardering vaak ver te zoeken en dit komt de motivatie niet ten goede.

Ik spreek niet over patiënten maar over cliënten en dat is een zeer bewuste keuze. Ik kijk niet naar iemands ziekte en of beperkingen maar zie de mens als 1 geheel. Mijn holistische mensbeeld zorgt ervoor dat ik ook kijk naar de mogelijkheden, ook al ziet de cliënt dat zelf wellicht niet. Er gaan over het algemeen altijd ook dingen goed, hoe klein dan ook, dat is wel iets wat ik als positief zie. En ook al zijn de mogelijkheden zeer beperkt, de positieve benadering kan dan juist dat verschil maken en die is zo belangrijk.

Ik hoop dat je mijn blogs weet te waarderen, ik ga ook echt graag de discussie aan, waarbij ik een respectvolle benadering een vereiste vind.

Liefs, Desiree