Het geloof in de zorg verloren…

Ik krijg een berichtje van een wijkagent die ik via twitter heb leren kennen. Dees, heb je hulp nodig bij een bewoner uit mijn wijk die raar gedrag vertoont, maar hij is een zorgmijder. Ik geef je het nummer van zijn zoon, wil jij kijken of je kan helpen? Ik werk graag samen met oa wijkagenten, zij zijn voor mij zo belangrijk in de wijk en hebben contacten waarvan ik het bestaan soms niet eens afweet. Ik ben niet van de eilandjes cultuur, samenwerking is zo belangrijk en noodzakelijk in mijn ogen. Eh Dees, ik weet dat jij niet werkt in mijn wijk, maar echt ik weet niemand anders die dit kan. Ik besluit om dit in mijn eigen tijd te doen, het klinkt niet goed en ik kan het allicht proberen.

Ik bel de zoon, hij verwachtte mijn telefoontje al en begint geëmotioneerd zijn verhaal.

Ik herken mijn vader niet meer, mijn moeder is een ruim een jaar geleden overleden en ik dacht echt dat het goed ging met mijn vader. Hij komt sinds die tijd twee keer per week ongeveer naar mijn huis en eet mee, hij ziet er altijd verzorgt uit en hij belt regelmatig. Hij is zo’n fantastische vader en opa.

Maar de laatste tijd is hij anders, hij komt niet meer langs, hij is snel boos, bijna agressief zelfs. We hebben steeds minder contact en toen ik van de week bij hem langs ging ben ik enorm geschrokken. Het huis staat vol, er is een klein paadje wat door het huis leidt, het stinkt enorm en mijn vader leek mij niet meteen te herkennen. De koelkast was leeg en toen ik boodschappen had gedaan, stonden die er een paar dagen later nog onaangeraakt in. Ik heb de wijkagent gevraagd om hulp, hij weigert de huisarts, hij wil niet mee naar het ziekenhuis en hij heeft de thuiszorg voor de deur laten staan, die ik had ingeschakeld.

Ik hoor het relaas aan, schrik ervan, in mijn hoofd zijn er allerlei radartjes aan het draaien op volle toeren. Ik hoor dit vaker, dat het huis totaal verwaarloosd is, dat mensen veiligheid om zich heen creëren door spullen te verzamelen, maar ik kan dat niet rijmen met het plots veranderde gedrag. Wel weet ik inmiddels dat de omgeving heel vaak niet weet hoe het er achter de voordeur uitziet, ik denk dat er meer aan de hand is. Ik vraag of ik hem wat mag vragen, ja natuurlijk zegt hij. Wat voor lucht ruik je als je bij je vader binnen bent, is dat een zoete lucht? Ja, het blijft ook erg hangen en er zijn ook heel veel vliegen, maar dat is normaal in de zomer toch. Alarmbellen in mijn hoofd, nee dat is niet normaal in dergelijke situaties. Ik denk dat ik een optelsom kan maken.

Nog een vraag, weet je hoe het komt dat je vader niet naar de huisarts wil gaan? Ja, de huisarts heeft de klachten van mijn moeder nooit serieus genomen en toen uiteindelijk de diagnose werd gestelde waren ze te laat en is mijn moeder vrij snel daarna overleden en ook in die dagen hebben ze de huisarts niet gezien. Er zou zorg opgestart worden maar niemand had plek voor een nieuwe klant en ze werden van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk was mijn moeder al overleden voordat er gestart is en heeft mijn vader alles zelf moeten doen, terwijl hij dat helemaal niet aan kon. Hij is, denk ik,  het geloof in de zorg verloren.

Ik slik, dit raakt mij enorm. Ik hoor dit zo vaak en vind het echt niet acceptabel dat deze man er alleen voor heeft gestaan en ook geen ondersteuning van de huisarts heeft gekregen. Ik weet hoe druk bezet ze zijn, maar had de assistent dan bv niet dagelijks even kunnen bellen, ik voel mijn boosheid en onmacht in mij opborrelen.

Ik ben stil en schrik van de stem aan de andere kant van de telefoon, kan jij mij helpen? De wijkagent zei als iemand het kan ben jij het. Pff, de lat ligt hoog…thanks he

Weet jij een manier om mij bij je vader binnen te krijgen? Ehh, hij is wantrouwend nu, misschien als mijn nieuwe vriendin, hij wil mij zo graag gelukkig zien, of vind je het te ver gaan? Nee, prima, hoe laat spreken we waar af? Ik wil er niet te lang mee wachten. Eehh, over een uur bij hem om de hoek? Prima.

Meneer was niet blij dat ik meekwam, hij werd boos en sprak op een grove manier tegen zijn zoon. Ik staarde naar de grond, nog maar even geen oogcontact zoeken en een beetje onderdanig proberen over te komen. Dan richt hij het woord tot mij, ik kijk hem aan en hij stopt midden in zijn zin. Wat wilde ik ook alweer zeggen, hoor ik uit zijn mond komen. Ik geef hem een hand, hij lijkt weinig kracht te hebben, heeft een petje op en ik denk iets te zien waarvan ik denk dat ik het niet juist interpreteer. Rustig dees, eerst een gesprek aan gaan. Niet meteen willen handelen.

Wat heb je mooie ogen, wie ben jij. Ik stel mij voor als de nieuwe vriendin van, sorry dat je mij hier zo treft. Ach meneer, ik ben gewoon heel blij dat ik u de hand mag schudden. Ik krijg een glimlach terug. Ik kijk naar de zoon, wenk hem dat hij ff weg moet, hij begrijpt de hint. Pa, wil jij ook koffie? Ja, goed jongen. Zoon vertrekt de keuken in. Mag ik hier op zitten, vraag ik, wijzend naar een volle doos. Eh ja, natuurlijk. Het staat hier een beetje vol, maar ik ben het aan het opruimen hoor.

Wat maakt het voor u lastig om het op te ruimen? Nou, mijn vrouw deed altijd het huishouden en wist alles op te ruimen en weg te gooien, ze hield het ook schoon en ik werkte gewoon altijd heel veel. Maar nu ze er niet meer is, ik zie een traan over zijn wang rollen, ik weet het gewoon niet meer. Mijn vrouw kocht altijd de aanbiedingen, dus ik bewaar al die krantjes en doe ook wel boodschappen, koop alle aanbiedingen die ik tegenkom maar dan weet ik eigenlijk niet wat ik ermee moet. Ik zet het dan ergens neer, kijk daar bijvoorbeeld. Laatst viel er een stapel om en die heb ik uiteindelijk weer wat opgestapeld. Oh, jeetje ik schrik ervan zeg ik. Bent u gewond geraakt toen? Nou nee, nou ja een beetje, ik kreeg het op mijn hoofd toen ik langsliep viel het op mij. Maar mijn arm en zo doen geen pijn meer hoor. Gelukkig,lach ik gemoedelijk. En had u dan bijvoorbeeld ook een wond op uw hoofd, ja een kleintje maar hoor. Oh zeg ik en is dat al genezen? Hij zwijgt. Bent u ervoor naar de dokter geweest? Ik ga nooit meer naar die vent, zijn stem verhard.

Zoon komt weer terug met koffie en hoorde wat ik zei. Pa, laat Dees anders ff kijken, ze werkt in de zorg en ze is er nu toch. Nee dat hoeft niet jongen, zijn stem is weer rustiger. Ik kijk hem aan, leg mijn hand op de zijne, ik doe het graag voor u hoor. Het is voor u waarschijnlijk best lastig om het zelf te kunnen zien, zo op uw hoofd. Inmiddels weet ik dat mijn ogen iets hebben gezien waarvan ik hoopte dat het niet zo was. De witte soort van balletjes bewegen, lijken kleine rupsjes, maden. Ik zie dat hij in dilemma zit. Mocht het nog een wond zijn, zal ik hem dan meteen behandelen zodat hij sneller geneest, vraag ik. Heb je spullen bij je dan?

Ik kijk zoon aan, schat, loop jij even naar de auto en haal even mijn rode tas uit mijn kofferbak, ik geef mijn sleutel en zoon loopt snel weg. Ik vind het heel dapper van u dat ik mag kijken, ik snap dat het voor u een lastige beslissing is. Ik hoop dat je mij kunt helpen, want ik snap af en toe niet meer wat er met mij aan de hand is, denk je dat het door mijn hoofd komt? Ik weet dat pas als ik het gezien heb meneer, ik beloof u dat ik heel eerlijk zal zijn van wat ik zie, helpt u dat. ja, graag.

Mijn tas komt, ik trek mijn handschoenen aan en dhr doet zijn petje af. Ik schrik als ik zie hoeveel maden het zijn. Dhr volgt mijn blik en vraagt wat is dat in mijn petje. Ik verzamel er een aantal in mijn potje en zeg, dit zijn maden meneer. Deze zitten op uw wond. Ik ga het even proberen schoon te maken, blijf maar zitten, ik doe u geen pijn nu. Ik wrijf ze weg met wat gazen om te zien hoe groot en diep de wond is. Poeh, behoorlijk. De huisarts is in deze geen optie, want daar is dit te ernstig voor. Ik zeg, hem dit is best een grote wond meneer en hij lijkt ook wel wat dieper dan ik dacht. Vind u het goed dat ik even een vriend van mij bel om te overleggen? Ja hoor.

Ik bel naar de eerste hulp arts die ik ken, hij is aan het werk en ik leg de situatie uit en overleg of hij dit aankan of dat ik echt naar het grotere ziekenhuis moet, waar dhr waarschijnlijk anders behandeld zal worden. Kijk maar of je hem meekrijgt Dees. Ja, dat is nog een uitdaging. Zoon ziet er enorm wit uit, zie ik in mijn ooghoek. Ik zoek contact maar tref een lege blik. Meneer, ik kan u hiermee niet helpen, maar u bent welkom bij de vriend die ik net belde. Ik weet dat u het liever niet heeft, maar ik wil u toch vragen om met ons mee te gaan om deze wond te behandelen. Ik blijf woorden herhalen, ik zeg hetzelfde steeds in andere zinnen en vraag soms of hij kan vertellen wat ik heb gezegd. Ik merk dat hij moe is, het soms niet lijkt te snappen en soms geagiteerd is. Met mijn zachte stem en het steeds contact blijven zoeken hoop ik hem te kunnen overtuigen van deze noodzaak.

Het werd een lang en emotioneel gesprek maar uiteindelijk gaat dhr toch mee. Ik bel dat we eraan komen. We mogen meteen doorlopen op de SEH en dhr krijgt meteen onderzoeken en een MRI scan. Mijn angst wordt bewaarheid, de maden zitten diep in zijn hersenen en hebben heel veel schade toegebracht. Meneer is gesedeerd en met zoon wordt overlegd dat dhr wordt opgenomen en dat hij rekening moet houden met het ergste. Dhr is uitgedroogd, enorm verzwakt en een operatie zal op dit moment niet kunnen, überhaupt is het de vraag of dat de juiste optie is, opereren.

Ik laat zoon achter bij zijn vader, ik kan niets meer doen. Hij bedankt mij voor mijn hulp, overmand door emoties. Ik wens hem ongelooflijk veel sterkte, vraag of ik nog iemand voor hem kan bellen en vraag of hij mij op de hoogte kan houden. Ik koppel het terug naar de wijkagent.

Ik loop het ziekenhuis uit, naar mijn auto en ben boos…dhr zijn overlevingskans is nihil realiseer ik mij. De schade is te groot en zijn gezondheidstoestand te slecht. Een simpele hoofdwond, hoe kan het, dat dit zo uit de hand is gelopen. Als ik er eerder bij was betrokken had ik die gewoon kunnen behandelen en was het zo genezen. Ja,hij is zorgmijder en ja hij had hulp moeten zoeken en ja hij had met de huisarts na het overlijden van zijn vrouw een gesprek aan moeten gaan, of van huisarts moeten wisselen. Maar nee, het is niet alleen maar zijn eigen schuld. De hulpverlening is hier ook in gebreke gebleven.

Ik zie het zo vaak dat na het wegvallen van een partner het misgaat in het leven van de ander. Ik zie te vaak dat er dan verwaarlozing en vervuiling ontstaat. En ik pleit er al zo lang voor om nazorg te leveren, te helpen in de eerste maanden. Maar ik word niet gehoord.

Het voorbereiden op het leven zonder partner en handvatten geven hoe de dingen moeten gaan. Ik heb dat vaak gedaan, tijdens het ziekbed van de partner. Mannen met een briefje de supermarkt insturen om boodschappen te doen. ja lach maar, maar er zijn echt mannen die dat nog nooit gedaan hebben. Zeker bij de wat oudere garde.

Tijdens het ziekbed van een dame die mij erg na stond heb ik dat ook gedaan. Eerst dacht hij dat ik een grapje maakte maar ik stuurde hem echt op pad. Ik gaf hem een routebeschrijving mee en ik was verbaasd toen hij zo snel terug kwam. Ik hielp hem de boodschappen op te ruimen en vroeg, allemaal gelukt zie ik. Was het lastig? Nee hoor zegt hij, ik ben gerust gesteld, poeh dit lukt. Maar toen zei hij, toen ik daar binnen kwam heb ik gevraagd naar de bedrijfsleider, deze gaf ik jouw briefje en ik zei dat ik dit nodig had en ik gaf hem 100 euro. Ik kijk hem aan, serieus vraag ik, ja zegt hij en hij had allerlei bezwaren en toen zei ik, beste man, mijn vrouw is zeer ernstig ziek en de dame van de thuiszorg zei dat mijn vrouw dit nog heeft dus aan u om dit zo snel mogelijk in orde te maken, mijn vrouw wacht erop.

Ik kijk hem aan en proest het uit, u deed wat? Ja, wat sta je nu stom te lachen, die man heb ik er toch voor betaald. De weken daarna stuur ik hem steeds weg met een briefje, die hij nu al zelf maakt en ik kijk het na. Het valt mij op dat het steeds langer duurt voordat hij terug komt. Ik vraag hoe dat komt. Nou zei hij, de eerste paar keren deed de bedrijfsleider het, daarna was hij steeds niet aanwezig voor mij en deden de medewerkers het als ik het briefje gaf. maar nu zie ik steeds iedereen wegstuiven als ik de winkel binnen stap en nu moet ik steeds zoeken en aan andere mensen vragen waar ik iets kan vinden. Ik gier het uit. Ach, zo leert hij het ook.

De was heb ik ook uitgelegd, het schoonmaken ook. Het principe wat ik hierbij hanteer is het voor doen, samen doen, zelf laten doen. Dhr is een goede leerling en wat heeft zijn vrouw een lol. Dit had ik jaren eerder moeten doen, fluisterde ze mij eens toe. Jij kan hem aan, hij delegeert zijn hele leven al en jij zet hem steeds aan het werk, doe je goed hoor. Hij redt het anders niet als ik er niet meer ben.

Samen zoeken we heel veel pyjama’s en ondergoed voor hem uit en bestellen het online. de rest van de kleding is op orde, maar dit komt hij straks te kort. Het pakje wordt een paar dagen later bezorgd, dhr wil hem blijven weigeren, totdat hij mijn vrouw zacht hoort roepen, ja het klopt dit is voor mij. Ik om tien minuten later aan en dhr zegt, weet jij hiervan? Eh, ja. Dit hebben uw echtgenote en ik samen besteld. Hij kijkt mij vol ongeloof aan. Mijn vrouw besteld nooit wat, klopt maar ik wel. Dus ik had mijn laptop meegenomen want uw vrouw wil u namelijk compleet verzorgt achter laten. Dhr trekt zich zeer geëmotioneerd terug.

De liefde die deze vrouw in zich had, was zo mooi het zo willen zorgen voor je man, dwingt respect af. Toen ze overleed was ik er samen met dhr om haar tot het einde te steunen. Ik had beloofd om hem de eerste periode te blijven begeleiden en wat zal ze trots op hem zijn dat hij het zo goed doet.

Ik had er ook voor kunnen kiezen om dit allemaal niet te doen, ik werd er niet voor betaald en je kunt je afvragen of het hoort bij mijn werk. Maar zorgen doe ik vanuit mijn hart, zorg op maat leveren en meedenken, voorkomen dat het fout gaat vraagt natuurlijk een inzet, maar kijk wat het oplevert. Uiteindelijk is deze inzet vele malen goedkoper dan een situatie te laten escaleren om het leed wat je de ander aandoet nog maar even buiten beschouwing te laten

Er zijn voor de ander, het klinkt zo normaal maar hoe jammer dat het steeds minder vanzelfsprekend is

Liefs, Desiree