Je zult maar hulp nodig hebben

Ik kom op huisbezoek bij een dame op leeftijd. En terwijl ik het gesprek voer merk ik dat mw heel erg op haar woorden past. Ik benoem mijn gevoel, ik merk dat u uw woorden heel zorgvuldig afweegt, vindt u het lastig dat ik hier ben of zie ik dingen die er niet zijn?

Nou zegt mw ik vind het niet direct lastig dat je er bent maar ik kan niet helemaal eerlijk zijn tegen je en dat vind ik zo moeilijk want ik wil mij niet verspreken. Niet helemaal eerlijk zijn tegen mij…hoezo niet dan, of is dat dan juist de vraag die ik niet mag stellen. Ik geef mw mijn mooiste knipoog en ze moet er zelf ook wel een beetje om lachen. Ik leg mijn pen neer en mijn papierwerk wat ik aan het invullen ben. U mag het mij in vertrouwen vertellen, dan blijft het echt tussen ons, als ik er dan wat mee moet doen, gaan we daar samen een passend stukje over opnemen in de papieren, is dat voor u een optie? Oh ja, kan dat, blijft het dan echt tussen u en mij? Ja, dat beloof ik u. Ik wil echt weten wat er bij speelt en of we daar samen uit kunnen komen.

Weet je, ik ben best een moeilijk mens maar dat komt omdat ik heel veel heb meegemaakt. Sinds het overlijden van mijn man en dochter en vlak daarna ook mijn zoon heb ik de mensen die ik nog overhad van mij weggeduwd.  Niemand zit immers te wachten op iemand die alleen maar kan huilen, het eigen leven niet meer ziet zitten en waarvan het leven stilstaat. En nu is het zover dat ik niemand meer om mij heen heb, ik zit in een rolstoel en kom hier nauwelijks de kamer hier nog uit. Mw vecht tegen haar tranen en ik leg mijn hand op de hare..ze breekt en barst in snikken uit. Ik pak een papieren zakdoekje uit mijn tas met mijn andere hand en geef dat aan haar.

Wat denk je nu, zegt ze. Ik merk dat uw verhaal mij heel erg raakt mevrouw, antwoord ik. Ze is stil en kijkt mij aan, ziet dat mijn ogen wat wateriger zijn dan daarvoor en legt haar hand op de mijne. Weet u mevrouw, ik kan dit zo goed snappen, ik denk dat ik dit namelijk ook zou doen, als de mensen om mij heen wegvallen. Ik hou niet van dat medelijden of van die goed bedoelde adviezen en voor je het weet ben je zo een tijd verder en is de drempel om die telefoon te pakken naar die vroegere vriendin gewoon te hoog geworden. Ze knikt, ja dat is het en weet je, wat heb je er ook feitelijk aan, ik kan nu niets meer. Ik kan niet naar ze toe, geen leuke dingen ondernemen en ik ben ook niet meer zo gezellig.

Nou, dat valt toch wel mee mevrouw. Ze vinden mij hier allemaal een zeikerd en de zusters lopen hier het liefste zo snel mogelijk weg. Huh, hoezo? Nou, ik heb volgens de zorgverzekeraar recht op 25 minuten zorg per moment, maar als ze het in 10 minuten afraffelen willen ze al weer weg en ze raken geïrriteerd als ik ze daarop aanspreek. En net zoals vanmorgen, is er hier eentje die mijn plantje laat vallen dus ik vraag haar, kan je dat plantje dan even oprapen, zegt ze ijskoud, nee daar wordt ik niet voor betaald. Ik volg mw haar blik, mevrouw kijkt richting het plantje wat dus nog steeds op de grond ligt. Dees, ik kan dat plantje niet oprapen, ik zit in die rotstoel en ze geeft een klap op de leuning. Ik zou willen dat ik geen hulp nodig heb, want ik vind het zo moeilijk om alles maar te moeten vragen.

Ik loop er naar toe, pak het plantje op en vraag waar ik het neer mag zetten. Vraag waar het stoffer en blik staat en ruim ook meteen de aarde even op. Sjonge denk ik, was dit nu werkelijk te veel moeite. Ik ga weer zitten en vraag, is de zorg voor de rest goed te noemen? Nee, zegt mevrouw. Wat zou u graag anders willen zien? Nou zegt mevrouw, de huishoudelijke ondersteuning komt 1 keer per week, dan verschoond ze altijd mijn bed, want ik ben incontinent geraakt. Ik mag niet meer naar de wc want ik moet alles in zo’n broekje laten lopen. En dat gaat heel vaak mis. Dan legt de zuster een handdoek in mijn bed er overheen, want een bed verschonen doet de zorg niet meer, dat mogen ze niet.  Ze doen wat? Ik voel woede bij mij opborrelen en ik kan de onmacht van mevrouw bijna aanraken. Maar daar krijgt u wonden van als u daar nachten op moet liggen. Ja, dat klopt dat heb ik ook. Ik heb doorligwonden op mijn rug, billen en benen. Ik moet soms ook op bed blijven liggen de hele dag omdat er dan geen medewerkers zijn om mij uit bed te helpen en soms wordt ik daardoor ook niet gewassen en krijg ik als ik erom vraag uiteindelijk wel een schoon broekje aan en of een handdoek erbij in mijn bed of als ze aardig zijn een schone handdoek onder mij en dan gooien ze die andere in de wasmand.

Wie is hier uw aanspreekpunt van de zorg? Nee, je mag er niets over zeggen, want dan nemen ze wraak op mij, mw kijkt heel angstig. Ik heb dat al eens gedaan en daarna werden ze steeds gemener tegen mij en zeiden ze dat ik een verrader ben. Ik vraag of ik even in haar bed mag kijken en zie inderdaad twee handdoeken liggen over best grote vlekken van urine, ontlasting, bloed en wondvocht. Poeh. Hier moet echt wat veranderen. Mevrouw, zou u niet van zorgaanbieder willen wisselen? Nee, dat mag niet, we hebben hier allemaal dezelfde aanbieder. Dat mag niet? U heeft hier toch de regie. Als het kon, zou u dat dan willen? Ja, heel graag. Dan ga ik zo wat telefoontjes plegen als u het goed vindt.

Zijn er nog andere dingen die u met mij zou willen delen? Eh ja, de hulp doet, ik weet dat het niet mag, maar ze doet boodschappen voor mij. Ik heb niemand, ik kan het via zo’n elektrisch boek niet bestellen, u bedoeld een laptop? Ja, dat elektrische ding. Dus hoe moet ik er anders aankomen. Maar ze doet het in haar eigen tijd hoor, een dag voordat ze naar mij toe komt belt ze altijd even en dan heeft ze het bij zich als ze de dag erna komt. Oké, ik snap dit en kan hier heel veel van vinden maar niets van zeggen.

Ik ga de papieren voor u invullen en vindt u het dan goed dat ik bij de gemeente aangeef dat er hier een aantal zaken nog niet goed gaan en dat u een andere beschikking nodig heeft? Ik denk dat ik die wel voldoende kan onderbouwen hoor, ik geef weer een knipoog.

Voordat ik weg ga heb ik een andere zorgaanbieder geregeld, want ik wist bijna zeker dat er ook een ander thuiszorgteam in dit gebouw werkt en daar heb ik erg goede ervaringen mee. Ik kom de verantwoordelijke tegen in de gang en ze kwam zich direct even voorstellen aan mw en alles met haar doornemen. Mw heeft uiteraard nog bedenktijd en moet de andere aanbieder nog zelf opzeggen.  Maar dat gaat haar wel lukken.

Ik zoek toch nog even het huidige zorgteam op en vraag gewoon naar wat voor zorg deze dame nodig heeft en of ze misschien bereidt zijn om als het laken vies is het dat te verschonen. Ik krijg serieus de wind van voren, van achteren en van opzij. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dat te vragen, ze mogen dat niet. Natuurlijk mogen jullie dat wel, nu veroorzaken jullie wonden bij mw, dat mogen jullie niet. En aangezien jullie 25 minuten per moment declareren en geen 25 minuten met de zorg bezig zijn, zou je dus ruim de tijd hebben om dit, betaald te kunnen doen.  Ik krijg het antwoord, wie denk je dat je bent, in de zorg werkt het zo niet. Ik ben verpleegkundige en ik weet prima hoe het in de zorg werkt. En hoe jullie hier met deze dame omgaan is mensonterend, iemand incontinent maken, wonden veroorzaken en slechte zorg leveren. Mw betaald namelijk voor goede kwalitatieve zorg en dat is precies wat jij hoort te leveren. Ik loop weg, voordat ik dingen ga zeggen wat ik beter niet kan doen. Ik ben woest.

Ik zit in mijn auto en neem een slokje water uit mijn flesje. Wat een verhaal en hoe kan je je zelf nog aankijken als je dit een ander aan doet. Een ander die van jou afhankelijk is.

Zorgen doe je, mijn inziens, vanuit je hart…en sorry maar ik zou dit niet over mijn hart kunnen verkrijgen.

Liefs Desiree