Het is jouw schuld …

De telefoon gaat en ik neem op, nog voordat ik wat kan zeggen hoor ik een oudere emotioneel klinkende stem zeggen: ” het is jouw schuld, hoor je me, dit is jouw schuld”

Ik weet totaal niet naar wie dit is gericht dus ik zeg, goedemiddag mw u spreekt met Desiree. Ja, ik weet met wie ik spreek, hoor ik mevrouw zeggen en ik ben boos. Boos, vraag ik, waarom dan mevrouw? Nou, door jou lig ik nu in het ziekenhuis. Door mij, vraag ik..in mijn hoofd gaan er allerlei radertjes rollen en ik vraag me af wat ik mevrouw heb aangedaan. Ik heb volgens mij geen oudere dame gezien op weg naar mijn werk, ik kan mij ook niet herinneren dat ik rare manoeuvres heb uitgehaald waarbij ik iemand schade heb toegebracht.

Mevrouw, mag ik weten hoe u heet, kennen wij elkaar? Ja natuurlijk kennen we elkaar, mw noemt haar naam en ik zoek haar op in het systeem. Ik ken deze dame inderdaad, ik ben destijds zelf op huisbezoek geweest, maar ik betwijfel of mw weet wie ik ben. Mw klinkt nog steeds woest, ik probeer te achterhalen wat ik nu precies gedaan heb volgens mevrouw.

Mevrouw, wat maakt dat u zegt dat het mijn schuld is, wat heb ik precies gedaan dat u zo boos bent op mij? Mw hoor ik naar lucht happen en ze begint haar relaas. Omdat de huishoudelijke hulp niet meer de buitenboel mag doen van mij, is mw het zelf gaan doen, van de huishoudtrap gevallen toen ze de ramen ging zemen en nu in het ziekenhuis opgenomen met een gebroken heup.

Oh mevrouw wat vind ik het erg dat dit u is overkomen. Mw briest nu haast en ik bedenk dat dit wellicht toch niet het meest handige is wat ik had kunnen zeggen. Erg dat dit mij is overkomen, hoor ik aan de andere kant van de lijn, door u is dit gekomen, u heeft mij gedwongen die trap op te gaan, ik ben 92 en u vond dat ik het zelf moest doen. Ik lees in het dossier dat mw geen sociaal netwerk heeft en zo weinig inkomen dat ze een glazenwasser niet kan betalen. Ook vrijwilligers wilden mevrouw niet helpen. Alles wat ik had aangeboden tijdens het huisbezoek had mevrouw verder resoluut van de hand gewezen. Het gesprek verliep toen, zoals de meeste gesprekken, niet echt soepel. Ik begrijp dat ook heel goed. De omzetting naar het nieuwe systeem, resultaatfinanciering, ging zeker niet zonder slag of stoot.

Ik spreek met mevrouw af dat ze mij op de hoogte houdt over haar revalidatie en vraag haar een week van te voren te melden wanneer ze weer naar huis toe mag, zodat haar eigen hulp weer ingezet kan worden. Dat is dan ook wel het minste wat ik nog kan doen, hoor ik mevrouw zeggen. Ze verbreekt de verbinding en ik moet zeggen, ik heb er geen fijn gevoel bij. Ik verwerk de gegevens en bedenk hoe erg het eigenlijk is als je zo afhankelijk bent.

Vroeger (ik voel me zo oud als ik dit schrijf) vroeger was het zo dat de klant samen met de hulp mocht bepalen wat er in huis moest gebeuren en dat gold voor de gehele woning dus ook voor de tuin ed. Tegenwoordig is het bij de gemeenten die over zijn gegaan op resultaatfinanciering dat de gemeenten een ondersteuningsplan opstellen en daarin staan de taken opgenomen die uitgevoerd mogen worden. De ramen zemen aan de buitenkant mogen niet meer gezeemd worden, net zoals de tuin en het balkon of het wassen van de canta (die door de gemeente wel nog deels kan worden vergoedt) vallen nu niet meer onder de huishoudelijke ondersteuning.

De mensen met een groot sociaal netwerk, daarin worden de taken, die niet meer worden gedaan, meestal wel verdeeld en opgelost. Maar deze dame heeft haar familie, kinderen en kennissen overleefd. Haar dagen zijn iedere dag hetzelfde. Haar enige lichtpuntje is de huishoudelijke medewerker die wekelijks komt en dus niet meer mag doen waar mevrouw echt behoefte aan heeft.

Deze mevrouw kon haast niet meer door haar ramen kijken en ging zich er zo aan irriteren dat ze het zelf maar ging doen. Gelukkig hoorde de buurman haar jammeren en heeft hij 112 kunnen bellen. Wat moet mevrouw zich vreselijk hebben gevoeld.

Op 92 jarige leeftijd maak je nu eenmaal niet meer makkelijk nieuwe vrienden, ga je niet meer zo vaak op pad omdat je bang bent beroofd te worden.

Het is mijn schuld en iedereen is zo druk…eigenlijk zijn dat de kernwoorden van mevrouw. En weet je, ik snap dat mevrouw mij, degene die het slechte nieuws kwam brengen, dit verwijt. De maatschappij lijkt wel steeds sneller te gaan, de ontwikkelingen zijn niet meer bij te houden. Daarnaast begrijp ik dat mevrouw ervaart dat iedereen zo druk is. In de huidige maatschappij moeten we allemaal ook zo veel en lijkt het leven sneller te gaan dan vroeger. Ik kan het niet laten om te bedenken hoe mevrouw zich moet voelen, iedere dag lijkt hetzelfde, niemand komt ooit op bezoek. Wekelijks komt als enige afleiding de huishoudelijke medewerker, die geen koffie meer mag drinken en als een ware kamikaze door het huis moet gaan. Ik hoor haar nog zeggen: