Onverwerkte jeugdtrauma’s

Ik kom het zo vaak tegen, onverwerkte jeugdtrauma’s. Ook bij mensen waarbij ik het zo, op het eerste gezicht, juist niet had verwacht. En nee, het betreft niet alleen een bepaalde groep, want ik zie dit in alle lagen van de maatschappij.

Beseffen ouders dan echt niet wat ze hun kinderen aandoen. De schoolvoorbeelden zijn, trauma’s na aanleiding van een echtscheiding, kinderen die langdurig in een ruzie situatie hebben gezeten en moesten kiezen tussen pappa of mamma. Keuzes die een kind nooit zou moeten kunnen maken, tenzij er nog wat anders aan de hand is. Ook als 1 van de ouders is komen te overlijden, vaak zijn kinderen daarbuiten gehouden en hebben ze niet op hun manier afscheid kunnen nemen. Maar ook dan is er vaak ruzie en zien ze bepaalde familieleden niet meer. Soms is dat bewust, soms is dat onbewust en groeien de families uit elkaar. Kinderen begrijpen dat vaak niet en kunnen daar later last van krijgen. Maar ook kinderen die van jongs af aan hebben moeten meewerken in de zaak van de ouders, die nooit kind hebben mogen zijn. Kinderen die heel veel druk hebben ervaren en zich continue moesten bewijzen.

Ik hoor dergelijke verhalen aan en ik hoor tevens dat mensen vastlopen. Vastlopen in relaties, werk en zeker ook in hun sociale contacten. De wereld begrijpt het niet, die raast maar door en ik, ik wil alleen maar de gordijnen dicht houden en huilen. Eten en drinken doe ik nagenoeg niet meer, ik heb er de puf niet voor om wat klaar te maken en het smaakt mij niet, dus ik doe het maar gewoon niet. Zich zelf niet meer goed verzorgen, in het huishouden tot niets komen en de boel de boel laten. Op het werk loopt het verzuim op en praten erover dat gebeurt niet, want niemand begrijpt het.

En ja, ik hoor natuurlijk ook de verhalen van mensen die wel hulp hebben gezocht, maar het lijkt haast wel dat hoe ouder je bent, des te minder worden deze jeugdtrauma’s nog serieus genomen en vaak hoeven ze na 1 of 2 afspraken niet meer terug te komen. En om daarna nog een keer deze stap te nemen is door deze opgeworpen drempel geen gemakkelijke.

En ik word boos, boos als ik hoor hoe ouders hun kind in een bepaalde situatie manoeuvreren. Woedend zelfs als ik zie hoeveel last iemand er van heeft, niet alleen op het moment zelf, maar ook nog in de jaren daarna. En ik denk, dat je als ouders deze last niet mag veroorzaken bij je kind. Ik denk dat je je kind daarvoor moet behoeden en als je ziet dat je kind er last van heeft, daar ook hulp voor moet durven in te zetten en ook de intentie hebt, zelf te veranderen, om herhaling te voorkomen.

Het besef moet komen dat ouders een sleutelrol hebben in de ontwikkeling van hun kind. Dat kinderen een veilige en geborgen thuissituatie moeten hebben om zichzelf goed te kunnen ontplooien. En ja, het is, doordat veel ouders tweeverdieners zijn, best lastig om op tijd thuis te zijn en kinderen te vragen hoe hun dag was en er voor ze te zijn. Maar toch, toch zijn dergelijke momenten zo belangrijk.

En nu schrijf ik in dit blog niet hoe je het als ouder moet doen, maar ik wil je wel vertellen dat er heel veel in de basis fout kan gaan en dat het op latere leeftijd tot problemen kan gaan zorgen. En dat er veel mensen zijn die zichzelf, vaak met hulp van hun omgeving, kunnen corrigeren. Maar velen kunnen dat echter niet.

En inderdaad het wordt echt niet altijd veroorzaakt door ouders, maar het kan ook echt door derden worden aangedaan. Probeer daarom ook altijd in gesprek te blijven met je kind.

Wees je bewust dat dit ook in jouw omgeving gebeurt. Ben je hulpverlener en zie je dat het niet goed gaat met de klant, ga het gesprek aan en biedt hulp aan. Ben je geen hulpverlener weet dat de huisarts hier een sleutelrol in kan spelen.

En ik snap echt wel dat je nu zegt, Dees waar gaat dit over. Waarom maak jij je hier nou zo druk over.

Ik heb ook vandaag weer hulp moeten inzetten bij iemand die al op leeftijd is, die zo emotioneel was doordat de opvoeding nog steeds last veroorzaakt. Vorige week bij een vrij jong iemand, die niet meer wil leven omdat er te veel ellende is voorgevallen en deze klant het echt niet meer ziet zitten.

Mijn hart breekt bij dergelijke casussen. En ik weet heel goed waarom, ik heb zelf ook geen fijne jeugd gehad, ik heb ook trauma’s moeten doormaken en ik ben mede door mijn opleiding in de zorg, tamelijk goed terecht gekomen en ik heb geleerd om anders met mijn verleden om te gaan, zodat ik er geen last meer van heb. En wat gun ik dat een ander ook. En hoe heftig is het dat je altijd maar een rol moet spelen, nooit jezelf durft te zijn, omdat je bijvoorbeeld nooit goed genoeg was, dat je je anders voordoet om maar te overleven. Of dat jouw hoge verwachtingen, die je vroeger als standaard hebt aangeleerd, niet worden waar gemaakt. Het doet wat met jou, als mens.

Liefs, Desiree