De telefoon gaat over, ik neem zoals gebruikelijk op en mijn hart slaat voelbaar een slag over als ik aan de andere kant hoor zeggen:

” Ik ga dood “

Ik probeer te achterhalen of ik nu iets acuut wat moet ondernemen, maar dat is niet nodig. Pfff…ik had al 112 op mijn mobiel ingetoetst.  Ik vraag voorzichtig, wat maakt dat u zegt dat u dood gaat? Mijn kanker is helemaal uitgezaaid, de arts heeft het niet met zoveel woorden gezegd, maar ik hoefde in principe niet meer terug te komen zei hij.  Ik voel een soort van boosheid bij mij opborrelen, hoezo heeft de arts het niet uitgesproken, waarom is hij niet eerlijk en vooral ook duidelijk geweest.

Het staat buiten kijf dat er een aantal dingen niet meer zo goed gaan, dus ik maak een afspraak om op huisbezoek te komen. Ik hoor daar aan dat de kanker al een aantal keren is terug gekomen, dat ze het laatste jaar zoveel was afgevallen en ze nu zelfs geen trek meer heeft in eten, iets wat ze nooit eerder ervaren heeft. Het huis staat al te koop, spullen worden massaal weggeven, zie je iets wat je kunt gebruiken, neem maar mee hoor. Nee, dat kan en mag ik echt niet doen. Jammer, want ik gun het je zo.

Er volgt een heel realistisch gesprek en de lijnen zijn uitgezet door de klant. Ik wil over een paar weken opgenomen worden in een hospice en daar wil ik doodgaan. Ik opper nog, waarom kiest u niet voor 24 uurzorg thuis? Nog nooit van gehoord? Ik leg uit dat er dan een klein team  (3 a 4 personen) om de klant wordt samengesteld en dat er 24 uur aaneengesloten, 7 dagen per week iemand in huis is om de zorg te leveren. Ook hand en span diensten worden over het algemeen opgepakt. Het is niet alleen de zorg, maar ook de begeleiding en evt ook aan de naasten.

Ik zie een korte twijfel maar hoor zeggen nee ik heb de beslissing al genomen. Helemaal prima als dat goed bij u past. Hoe is het voor u, om te weten dat u dood gaat? Ik zie dat ik haar met deze vraag raak. Weet je, ik ben eigenlijk gewoon meteen de dingen gaan regelen, bedenken en gaan uitvoeren. Weet je dat ik er eigenlijk zo direct nog niet mee bezig ben. Ik verdring het denk ik ook wel een beetje. Ik zie er niet tegenop of zo hoor, ik berust me er wel in.

We hebben het over vroeger over de mooie momenten in het leven, de keuzes die gemaakt zijn en ik merk heel duidelijk dat de keuzes die nu gemaakt worden, zo passend zijn in dezelfde lijn. Het doet mij goed dat de klant er zo mee bezig is en tevens zichzelf zo veel mogelijk probeert te blijven. En dat ze zo goed zorgt voor de mensen die achter blijven, alles zelf regelen en wegdoen, hoe moeilijk dan ook. Het dwingt respect af.

Maar er zijn ook vragen, wat is er wel of niet mogelijk is in zorgland, wat evt het verloop van deze ziekte is en hoelang heb ik nog. Ik ben geen arts, ik weet niet alles, gebaseerd op mijn ervaringen kan ik wel wat vertellen over de mogelijkheden die er zijn. Terug naar de arts doet de klant niet, de huisarts heeft nog steeds niets laten horen, dus waarom zou ik daar een afspraak mee maken. Ik proef een teleurstelling en maak het ook bespreekbaar. De band met de  huisarts is geen beste en de energie om daar nog in te investeren ontbreekt. Ik peil of er iemand is uit het medische circuit die deze klant bijstaat, maar er is niemand.

Ik leg het een en ander uit, hoe het in zijn werk gaat, wat nodig is, wat voor keuzes er nog gemaakt dienen te worden en dat ik het wel aanraadt om over te stappen naar een andere huisarts, die bekend is met het hospice, want dat werkt net even wat fijner allemaal.

Heb jij al vaak met de dood te maken gehad, vraagt ze. Hoe bedoelt u, wat betreft werk of privé? Privé, want werk dat weet ik al, met de adviezen die je net gaf, moet je daar wel veel ervaring in hebben. Ja, helaas wel. Mijn lichaam maakt rare sprongen en ik ben al een aantal keren wat dat betreft door het oog van de naald gekropen. Voorbereid op mijn eigen dood, alles al geregeld, de kaart, teksten voor op mijn crematie, kist uitgezocht, muziek stond klaar. En uiteindelijk bleef ik wonder boven wonder toch leven. Het heeft mij veranderd. Maar ook de angsten die ik heb gehad tijdens geweldsdelicten, horen dat iemand mij dood wil maken, dat komt keihard binnen en is lastig een plek te geven. Maar ik ben er nog en mag er zijn voor mensen die mij  nodig hebben.

Ik krijg bij het weggaan een hele lange knuffel, van eigenlijk een wildvreemde en ook weer niet, want we hebben vele intieme dingen met elkaar gedeeld. Dank je wel dat je mij ziet, zegt ze zacht. Wat jammer dat ik je niet eerder ben tegengekomen. Nou inderdaad, ik vind dat zeker jammer,wat bent u een mooi mens en wat zult u enorm gemist gaan worden. Geniet zoveel het kan en waar het kan, volg uw hart en luister naar uw gevoel. En sterkte met de strijd die wellicht nog komen gaat en bel me als ik iets kan doen.

Nog een kus en een knuffel, het raakt me. Soms kom ik iemand tegen, waarmee er meteen een klik is en ook al is het maar kort, waardevol zijn zulke momenten wel degelijk. Deze klant krijgt een speciaal plekje in mijn hart.

En ja, ik heb u gezien…

Liefs, Desiree