Het werd niet gezien…

Het werd niet gezien, dat de klant zo ernstig ziek was, door de thuiszorg. De familie vertrouwde op de kennis en kunde die eerlijk gezegd volledig ontbrak op dit niveau. twee keer in de week douchen was er afgesproken en dat moest snel snel, rond het middag uur meestal en dan hup vlug door naar de volgende.

Wat de klant zei en dat ze steeds minder kon en steeds harder achteruit ging, werd niet opgemerkt omdat er steeds een ander kwam en een heel laag niveau, omdat douchen nu eenmaal niet de inzet vraagt van een verpleegkundige. Meestal kwam niveau 2 langs en heel soms een uitzendkracht van niveau 3.  Verdere hulp bleef uit, ondanks de hulpvraag,  want er was geen tijd voor.

Per toeval kwam ik daar op huisbezoek, om iets heel anders te bespreken. Ik schrok toen ik de klant zag en vroeg hoe het ging. In tranen vertelde de klant dat ze hard achteruit ging, overal metastasen had en de levensverwachting van nog een paar weken. Op mijn vraag of er al thuiszorg ed geregeld was, hoorde ik bovenstaande. Ik schrok enorm. Contact met de thuiszorgorganisatie kreeg ik niet, voicemails van het zorg team ingesproken, nu maanden later moet ik nog teruggebeld worden.

In overleg met de klant heb ik de huisarts gebeld en de situatie uitgelegd, de huisarts kwam vrijwel direct langs, hoe fijn dat deze arts zo snel heeft ingegrepen. krap twee weken later is de klant overleden.

Is dit een uitzondering? Nee helaas niet. Ik kan zo nog meer soortgelijke voorbeelden benoemen. Allemaal recent en waargebeurd. Verwijt ik mijn thuiszorg collegae niets, ik weet dat iedereen in de zorg zijn uiterste best doet om te roeien met de riemen die er zijn. Ik weet dat het rennen, vliegen en weer doorgaan is. Er zijn nu eenmaal veel te weinig medewerkers in de zorg en er zijn teveel klanten om te verzorgen. Ook zeker in de thuiszorg, omdat de regering nu eenmaal heeft besloten dat iedereen langer thuis moet blijven wonen en de voorzieningen die dat mogelijk zouden moeten kunnen maken, al zover zijn afgebouwd dat het bijna onmogelijk wordt om het te realiseren.

Wat ik wel echt heel erg vind dat het contact leggen met de wijkteams, nagenoeg vaak onmogelijk blijkt. Ik werk met meerdere organisaties en bij allemaal loop ik daar tegenaan. Wat ik moeilijk te verteren vind is dat klanten vertrouwen op kennis en kunde en dat in de praktijk, wonden, lichamelijke en geestelijke achteruitgang, ziektebeelden niet of nauwelijks worden opgemerkt.

Er is te weinig tijd voor echt contact , een praatje maken zit er niet meer bij dus hoe moet de zorgverlener dan ook weten dat de klant bij de specialist is geweest en een slecht nieuws gesprek heeft gehad. En als je dat al niet weet, kan je daar al  helemaal niet op anticiperen.

Er is te weinig terugkoppeling en daardoor gaan er dingen mis. Regelmatig komen er daardoor klanten terecht op de afdeling spoedeisende hulp, omdat er iets niet werd onderkent. Ziekenhuis opnames en heropnames zijn daar het gevolg van.

Waarom wordt er zo krap ingezet bij een klant, dit wordt medebepaald door de zorgverzekeraars. En dit is in de regel totaal niet kostenbesparend. En daarnaast kampt de gehele gezondheidszorg met een gigantisch personeelstekort. Wie wil er nou toch werken voor een super laag salaris (in verhouding met de verantwoordelijkheid,werktijden en dagen werk) en de zeer hoge werkdruk. Met alleen salarisverhoging kom je er als werkgever niet, men moet op alle fronten gaan aanpakken. En ook de waardering mag door de meeste werkgevers wel eens worden getoond.

Ik heb te doen met mijn collegae, maar zeker ook met de klanten die iedere dag steeds maar weer blijven afwachten dat er iemand komt om ze te helpen. Je zult op deze manier maar oud moeten worden…

Liefs, Desiree